30 rocznica śmierci Elwiry Wróblewskiej

21 maja 2022 r., mija 30. rocznica śmierci dr hab. Elwiry Wróblewskiej (1912-1992), nauczycielki, bibliotekarki  specjalizującej się w opracowaniu i badaniu rękopisów.

Urodziła się w Wilnie 17 listopada 1912  r., tam w 1931 r. zdała maturę, następnie ukończyła Państwowy Kurs Nauczycielski i rozpoczęła pracę w szkołach powszechnych Wilna (1932-35) i okolic (1936 -1939). W 1939 r. podjęła  studia historyczne na Uniwersytecie Wileńskim. Wybuch wojny zniweczył te plany, zmuszając też do  zmiany pracy, którą znalazła w Urzędzie Kolejowym w Kownie (1940-1941) i  kontynuowała w Dyrekcji Kolejowej w Wilnie (1942-1945).

Po wojnie, w wyniku repatriacji, zamieszkała w Toruniu  i zatrudniła się we wrześniu 1945 r., w kwesturze Uniwersytetu M. Kopernika. Jednocześnie wznowiła studia, które ukończyła w 1950 r., uzyskując tytuł magistra. Zmieniła też pracę, przenosząc się do  Biblioteki UMK.  Szlify bibliotekarskie zdobywała pracując w różnych jej działach, odbyła też dwustopniową praktykę w Bibliotece Jagiellońskiej (1953-1954).

W 1957 r. powierzono jej funkcję  kierownika Sekcji Rękopisów i tej specjalizacji pozostała wierna do końca życia. Skupiła się przede wszystkim na pogłębionym opracowaniu rękopisów macierzystej Biblioteki, zdobywając coraz większą wiedzę i doświadczenie w tym zakresie.  To pozwoliło jej  wygłaszać referaty  dla bibliotekarzy oraz członków Polskiego Towarzystwa. Historycznego i Towarzystwa Naukowego w Toruniu. Prowadziła również praktyki  z opracowania zbiorów rękopiśmiennych dla studentów bibliotekoznawstwa Uniwersytetu Warszawskiego. W 1960 r. uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie rozprawy Feliks Zieliński (Izet Bey) 1808-1878, która  ukazała się w  „Rocznikach Towarzystwa Naukowego w Toruniu” (1963, nr 68, z.1). W 1962 r. awansowała na stanowisko adiunkta dyplomowanego, a w 1974 r. kustosza dyplomowanego. Opublikowała  kilkanaście artykułów nt. zbiorów rękopiśmiennych znajdujących się w Bibliotece UMK. W 1975 r. przeszła na emeryturę poświęcając się całkowicie pracy naukowej. Swoją karierę zawodową  zwieńczyła uzyskując stopień doktora habilitowanego  na podstawie  rozprawy pt. Satyra polityczna Wielkiej Emigracji, opublikowanej w „Rocznikach Towarzystwa Naukowego w Toruniu” (1977, nr 78, z. 3).

Była członkiem Towarzystwa Naukowego w Toruniu,  Związku Bibliotekarzy i Archiwistów Polskich (następnie Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich), Sekcji Szkól Wyższych Związku Nauczycielstwa Polskiego. Została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1973).

E.S.-M.

Zob. też:

Przybyszewski Kazimierz: Elwira Wróblewska – kustosz dyplomowany. W: Znawcy rękopisów. Warszawa: Wydaw. SBP, 2002, s. 87-93 (Bibliotekarze Polscy we Wspomnieniach Współczesnych ; t. 7)
Przybyszewski Kazimierz:  Wróblewska Elwira. W: Słownik pracowników książki polskiej. Supl. III, Warszawa: Wydaw. SBP, 2010, s. 303-304