Podmioty zatrudniające osoby fizyczne na podstawie umów o pracę wypłacają im oraz stawiają do dyspozycji różnorodne należności zaliczane do przychodów ze źródła, jakim jest stosunek pracy. Jako płatnicy pdof mają w związku z tym obowiązek poboru od ich wartości zaliczek na podatek dochodowy. Wysokość tych zaliczek kształtuje szereg elementów. Jeden z nich stanowią tzw. pracownicze koszty uzyskania przychodu.
Ustawodawca wysokość kosztów uzyskania przychodów możliwych do zastosowania przez pracodawcę przy obliczaniu zaliczki na podatek od pracowniczych należności określił w sposób zryczałtowany w art. 22 ust. 2 pkt 1 oraz pkt 3 ustawy o pdof. W oparciu o zawarte w tym przepisie uregulowania mogą one być stosowane w wysokości podstawowej lub podwyższonej. Obliczając w trakcie roku podatkowego pracownicze zaliczki na podatek, pracodawca nie ma jednak możliwości uwzględnienia jako kosztów wydatków faktycznie poniesionych przez pracownika.
Tzw. podstawowe koszty pracownicze przysługują pracownikowi z mocy prawa z tytułu uzyskania przychodu ze stosunku pracy. Tym samym wypłacając lub stawiając do dyspozycji pracownicze wynagrodzenia, płatnik zobowiązany jest do ich zastosowania. Wynoszą one 111,25 zł miesięcznie z tytułu jednej umowy – niezależnie od ilości wypłat dokonanych w ramach tej umowy w jednym miesiącu. Z kolei pracownicze zryczałtowane koszty podwyższone w wysokości 139,06 zł miesięcznie nie przysługują pracownikowi automatycznie, ponadto nie u każdego z pracowników płatnik może je zastosować. Dla ich uwzględnienia przy obliczaniu zaliczki, zgodnie z art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o pdof, niezbędne jest złożenie pracodawcy przez pracownika oświadczenia, z którego będzie wynikać, że:
Pracownik spełniający łącznie warunki do uwzględniania przez płatnika przy obliczaniu zaliczki na podatek podwyższonych kosztów, może złożyć oświadczenie o ich spełnianiu w dowolnym czasie i nie musi go składać co roku. Dalej...
Źródło: winienczyma.bn.org.pl