Film prowadzi do książki

Spośród wszystkich dziedzin sztuki,  kino ma największą moc  oddziaływania. Każdy z nas może poprawić sobie nastrój albo go zepsuć oglądając film. Jak napisał w 1943 roku Aldous Huxley, „w czasie projekcji filmu widzimy dane wydarzenie o wiele jaśniej. Dostrzegamy dużo interesujących szczegółów (…), które w rzeczywistości nigdy nie dotarłyby do naszej świadomości, całkowicie skoncentrowanej na przebiegu owego wydarzenia.”[1].  Nikogo przecież nie trzeba przekonywać co do możliwości edukacyjnych czy terapeutycznych filmu. Dlatego Pracownia „Smykałka” w Bibliotece Publicznej im. M. Konopnickiej w Suwałkach otwiera swoją salę kinową nie tylko dla dzieci, ale też dla osób dorosłych. W każdą ostatnią sobotę miesiąca biblioteka zaprasza wszystkie  dzieci w wieku od 6 do 12 lat na Dyskusyjny Klub Filmowy dla Dzieci „Smykałka”.  Biblioteczny DKF działa pod hasłem „Film prowadzi do książki”. Film ma być narzędziem do realizacji precyzyjnie określonych celów. W przypadku naszego klubu – jest to sięgnięcie po książkę, na podstawie, której film został zrealizowany. Wybór filmów jest podyktowany nie tylko odpowiednim poziomem intelektualnym i emocjonalnym uczniów, ale także możliwością odnalezienia zekranizowanej książki na półkach bibliotecznych.  W edukacji filmowej chodzi o zainteresowanie dziecka,  pokazanie mu,  że kino to nie tylko rozrywka, lecz także narzędzie poznawania świata i siebie. Aby dziecko w skupieniu mogło obejrzeć film bibliotekarka przed projekcją podaje wskazówki analityczno-interpretacyjne. Są to najczęściej pytania dotyczące treści filmu, a więc  miejsca akcji, głównych bohaterów, wszystko po to, aby dziecko łatwiej mogło zrozumieć film, a po zakończonym seansie uczestniczyć w dyskusji. Dzieci lubią dyskutować i debatować, a obejrzany film jest znakomitą okazją do uzewnętrznienia emocji. Nie należy zapominać o głównym celu jaki przyświeca naszemu klubowi, mianowicie sięgnięcie po książkę, na podstawie której został zrealizowany film. Każda projekcja jest najpierw omówiona. Dzieci muszą mieć możliwość podzielenia się swoimi wrażeniami i przemyśleniami. Następnie bibliotekarka dzieli film na sekwencje i skupia się na określonych fragmentach filmu, których odpowiedniki znalazła w książce. Prowadząca przytacza odpowiednie fragmenty z książki a dzieci dokonują porównania z sekwencjami filmowymi. Zadaniem bibliotekarki jest tak pokierować rozmową, aby dzieci dostrzegły szczegółowość, bogactwo języka książkowego, które porusza ludzką wyobraźnię. Czy udaje nam się zrealizować postawiony cel? Trzeba przyznać, że jest to bardzo trudna praca. Mianowicie większość dzieci, które uczęszczają do naszego klubu filmowego pochodzi z rodzin zaniedbanych. Dzieci te nie tylko nie chodzą do kina, ale i nie sięgają po  książki. Początkowo rolą bibliotekarki było rozbudzenie ciekawości oglądania filmów, zrozumienia ich treści, a dopiero później przekonanie dziecka, co do wyższości literatury nad filmem.  Jednak stopniowo daje zauważyć się, że niektóre dzieci sięgają po książki, może nie zawsze po odpowiednik filmowy, ale po prostszą mniej skomplikowaną książeczkę. Dyskusyjny Klub Filmowy sprawił, że wielu naszych podopiecznych zapisało się do Wypożyczalni dla Dzieci. Ponadto filmy inspirują dzieci do pracy twórczej. Nasza pracownia jest kreatywnym ośrodkiem nauki i technologii. Tutaj dzieci mogą wykorzystywać różne narzędzia technologiczne. Bardzo często po skończonym DKF-ie same ekranizują przygody bohaterów na filmach poklatkowych, które uświadamiają  bibliotekarce czy dziecko właściwie odebrało treść filmu i książki.

Na seansach filmowych nasza biblioteka również gości uczestników z Warsztatów Terapii Zajęciowej. Są to osoby dorosłe z deficytem intelektualnym. W każdą pierwszą środę miesiąca spotykamy się w pracowni „Smykałka”, aby obejrzeć filmy łatwe i przyjemne. Tutaj nie nastawiamy się na zrozumienie treści, ale na odbiór emocjonalny filmu. Staramy się proponować filmy komediowe, musicale, czyli filmy, po obejrzeniu których czujemy się lepiej. Takie kino pomaga nam pielęgnować emocje pozytywne. Trudno nazwać jest nasze środowe spotkania – spotkaniami filmoterapeutycznymi, ponieważ ani bibliotekarka, ani opiekunowie grup nie są psychoterapeutami pracującymi z filmem. Ale jeżeli filmoterapią można nazwać dyskusję ze znajomymi po wyjściu z kina, to śmiało możemy powiedzieć, że i w „Smykałce” ma ona  miejsce. Dyskusja z innymi o filmie, pokazuje nam jak się różnimy w rozmowie i gdzie nasze emocje i opinie są zbieżne.  Poza tym łatwiej jest mówić o bohaterach filmowych niż o nas samych. A wiedza o nas samych jest najciekawsza. Dlatego warto oglądać filmy przez pryzmat siebie.