Kary umowne w praktyce

Kara umowna jest bardzo wygodnym rozwiązaniem zabezpieczającym terminowość i prawidłowość wykonania obowiązków umownych stron. Powoduje to, że przedsiębiorcy i inne podmioty chętnie zamieszczają je w zawieranych umowach dla zabezpieczenia swoich interesów. Należy jednak pamiętać, że konsekwencje niewykonania umów zawierających kary umowne mogą być bardzo poważne, a uwolnienie się od kary bądź zmniejszenie jej wysokości nie zawsze jest możliwe.

Kara umowna nie jest instytucją samodzielną, jest bowiem postanowieniem umownym, które strony mogą dobrowolnie zamieścić w umowie. Co do zasady, zastrzeganie kar umownych nie jest obowiązkowe i zależy od woli stron. Popularność kar umownych wynika jednak z faktu, że nie tylko mobilizują one drugą stronę umowy do jej prawidłowego i terminowego wykonania, ale także z łatwości ich dochodzenia.

Chociaż kara umowna jest z reguły dobrym sposobem zabezpieczenia wykonania zobowiązania, to nie może być ona stosowana w każdym przypadku. Regulacje dotyczące kar umownych zawiera Kodeks cywilny. Podstawowym przepisem jest art. 483 § 1 K.c., z którego wynika, że można zastrzec w umowie, iż naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy.

Wynika z niego, że kara umowna zabezpiecza zarówno całkowite lub częściowe niewykonanie zobowiązania, jak i jego nienależyte (obarczone wadami, niewłaściwe) wykonanie. Jednak, co bardzo ważne, kara umowna może zabezpieczać jedynie wykonanie zobowiązania niepieniężnego. Nie można więc zastrzec kary umownej na wypadek niewykonania zobowiązania w postaci zapłaty. W praktyce oznacza to, że kara umowna zabezpieczać ma podmiot, który w zamian za zapłatę domaga się wykonania usługi czy sprzedaży towaru. Dalej...

Źródło: winienczyma.bn.org.pl