Składnikami rzeczowego majątku wykorzystywanymi w działalności gospodarczej osób fizycznych są oprócz środków trwałych, czyli składników podlegających amortyzacji, również elementy tzw. wyposażenia. Wydatki poniesione na nabycie tych składników majątku podlegają generalnie zaliczeniu do kosztów podatkowych. Jednak, o ile te na środki trwałe rozliczane są w czasie, to te na wyposażenie bezpośrednio w kosztach. Wydawać by się mogło w związku z tym, że wyposażenie dużo łatwiej jest rozliczyć w kosztach podatkowych. W praktyce okazuje się jednak, że nie zawsze.
W ramach firmowego wyposażenia można wyróżnić dwie grupy składników. Pierwszą z nich tworzą takie, które posiadają wszystkie cechy środka trwałego, ale nie zostały zakwalifikowane do tej kategorii z uwagi na niską wartość początkową nieprzekraczającą 3.500 zł (art. 22d ust. 1 ustawy o pdof). Z kolei zaliczeniu do drugiej podlegają składniki o wartości wyższej, które również spełniają wszystkie wymogi pozwalające na uznanie ich za środki trwałe poza jednym: w stosunku do nich podatnik zakłada, że będzie je wykorzystywał w prowadzonej działalności przez okres krótszy niż rok (art. 22a ust. 1 ustawy o pdof).
Źródło: winienczyma.bn.org.pl